به گزارش ایراف؛ آمریکا در هفتم اکتبر ۲۰۰۱ با شعار مبارزه با تروریسم، افغانستان را درحالی اشغال کرد که در رسانه‌ها اعلام کرده بود که هدفش از ورود به افغانستان استقرار بلندمدت نظامی به منظور نابودی کامل القاعده و طالبان و تشکیل دولت دموکراتیک، حمایت از حقوق بشر، دفاع از حقوق زنان و بازسازی افغانستان است.
همچنین گفته شده بود مبارزه با تروریسم، ایجاد دولت مدرن و حمایت از حقوق بشر مهمترین اهداف حضور ناتو و آمریکا در افغانستان است.
اما سئوال اینجا است که آیا آمریکا توانست با حضور 20 ساله خود به این اهداف برسد و آنها را محقق کند؟
پس از ۲۰ سال، آمریکا در حالی افغانستان را ترک کرد که دولت دست ساخته آمریکا به طور کامل از هم فرو پاشید، یک شبکه گسترده از گروه‌های متعدد افراطی و تروریستی در افغانستان متمرکز شد، حقوق بشر به خصوص حقوق زنان در بدترین وضعیت قرار گرفت و حکومت طالبان مجددا بر سر کار آمد.
این روزها طالبان در رسانه‌های خود اعلام می‌کند، ارزش پول ملی افغانستان روز به روز در حال رشد است و وضعیت اقتصادی این کشور بهبود پیدا کرده است که درواقع این گذاره ها با واقعیت افغانستان و آنچه که در اقتصاد این کشور حکم فرما است 180 درجه در تناقض است.
وضعیت فلاکت‌بار اقتصادی افغانستان، میراث بیست سال حضور ناتو و آمریکا در افغانستان است. میلیاردها دلار کمک‌های بازسازی افغانستان به دلیل فساد اداری از طریق سازمان‌های خارجی دوباره از افغانستان خارج شده است و هیچ اقدام بنیادی برای رشد اقتصاد ورشکسته افغانستان صورت نگرفته است.
طبق گزارش‌های مراکز بین المللی هم اکنون حدود ۲۴.۴ میلیون نفر از جمله ۱۳ میلیون کودک در افغانستان به کمک‌های بشر دوستانه نیاز دارند و بنا به گزارش دفتر توسعه سازمان ملل متحد، بیش از ۹۷ درصد شهروندان افغانستان در خطر سقوط به زیر خط فقر هستند.
بر این اساس آمریکا در حالی از افغانستان خارج شده است که این کشور یکی از فقیرترین کشورهای جهان با سرانه تولید ناخالص داخلی حدود ۵۰۰ دلار است و با مشکلات بزرگی چون میانگین بالای بیکاری، شرایط بد بهداشتی و کمبود شدید زیرساخت های اساسی مانند بهداشت، آب، و برق مواجه است.
اگرچه این کشور واردکننده حجم قابل ملاحظه ای برق است اما هنوز در کابل پایتخت افغانستان به طور 24 ساعته شاهد اتصال برق نیستیم و این مسئله مشکلات معیشتی را برای مردم افغانستان دو چندان کرده است.
در این میان مهاجرت گسترده افغان‌ها به ویژه نیروی کار متخصص و کادرهای توانمند در سال های اخیر به کشورهای همسایه نه تنها موجب تشدید مشکلات اقتصادی این کشور شده است بلکه در دراز مدت آن را تبدیل به خطر بزرگی مقابل رشد و توسعه افغانستان خواهد کرد.
اگر به سه سال پیش باز گردیم یعنی زمانی که آمریکایی ها این کشور را بعد از 20 سال ترک کردند و آمار های اقتصادی را بازنگری کنیم خواهیم دید که بدهی های عمومی افغانستان روند فزاینده داشته است و کسری بودجه در آن سال به 2.5 میلیارد دلار رسیده است.
برای فهم معنا و مفهوم این اعداد و ارقام کافی است، به اظهارات بازرس کل آمریکا و مسئول بازسازی افغانستان توجه کنیم که گفته است میانگین فقر در افغانستان در سال ۲۰۲۰ به رقم وحشتناک ۷۲ درصد رسیده است.همچنین میانگین بیکاری در این کشور در زمان خروج نیروهای امریکایی ۳۸ درصد کل جمعیت افغانستان بود و از این 38 درصد چیزی حدود 30 درصد با فقر مطلق مواجه بودند.
فروپاشی کامل صنعتی، و کاهش شدید صادرات به کشورهای همسایه از دیگر معضل های حضور آمریکا در این مدت 20 سال بود. به طوریکه نهادهای نظارتی بین المللی اعلام کرده بودند برای ساخت مجدد کشور افغانستان و خروج از رایط فعلی باید سالانه 6 میلیارد دلار کمک فوری به این کشور صورت گیرد.این درحالی است که بنابر اعلام بانک جهانی با خروج آمریکا و ناتو از افغانستان انتظار می رود، میزان کمک های خارجی به افغانستان ۲۰ درصد کاهش یابد، این در حالی است که طی سال های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۰ در این چارچوب ۱۵.۲ میلیارد دلار به بودجه افغانستان کمک مالی شد.
