دکتر ماندانا تیشه یار، رييس هیئت مدیره انجمن علمی مطالعات صلح ایران در گفت‌وگويی که به مناسبت روز جهانی صلح با ایراف داشت گفت: تا زمانی که جامعه افغانستان به توسعه سیاسی نرسد، نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که صلح در این کشور تحقق پیدا كند. منظور از توسعه سیاسی در اينجا درک اهمیت همکاری، اتحاد، پذیرش همدیگر، تحمل و مدارا با یکدیگر است.
او در ادامه گفت: چیزی که امروز ما در افغانستان شاهد آن هستیم، در واقع اختلاف و تفرقه بین گروه‌های مختلف قومی و مذهبی است که از دید، من مهمترین عامل عدم تحقق صلح در این کشور بوده است.
وی ادامه داد: یکی از نخستین گام‌ها برای صلح پایدار، آموزش است. آموزش نسل جوان افغانستانی برای اینکه یاد بگیرند از آن دیدگاهی که پدران و مادرانشان چند دهه آن را پیگیری می‌کنند و مدام تاکید بر اختلافات قومی قبیله‌ای و مذهبی دارند، گذر کنند.
تیشه‌یار در مورد آموزش نسل جوان در افغانستان گفت: کودکان و نوجوانان و همینطور نسل جوان افغانستانی باید آموزش‌های درست و دقیقی ببینند تا روح همکاری جمعی، روح همزیستی در آنها پرورش پیدا بکند و تمرین با هم بودن، تمرین به رسمیت شناختن دیگری و دوستی با دیگری را یاد بگیرند. این‌طور می‌شود، امید داشت که در دهه‌های آینده جامعه افغانستان به صلح پایدار برسد.
ایشان در مورد رویکردهای نخبگان افغانستانی اذعان کرد: با رویکردهایی که هم اکنون بین اقشار گوناگون و به ویژه نخبگان افغانستانی می‌بينيم، رسيدن به صلح پایدار بسیار دور از دست به نظر می‌آید.
ماندانا تیشه‌یار درباره نقش جوامع بین‌المللی در فرایند صلح در افغانستان گفت: “من فکر می‌کنم که مردم افغانستان بايد به این جمع‌بندی برسند که از ماست که بر ماست و انتظار و امید نداشته باشند که دیگران برای آنها صلح بیاورند. اتفاقا اگر با هم متحد باشند و جلوی دخالت بیگانگان را بگيرند، دستيابي به صلح ممكن مي‌شود. وابستگی برخي از نخبگان افغانستانی به این کشور و آن سازمان به جز دامن زدن به وضعیت آشفته کنونی حاصل دیگری نداشته و خوب است که درس بگیرند از تاریخ معاصر ۱۰۰ ساله افغانستان و امید و دل بستن به دیگر کشورها و دولت ها و سازمان‌ها را کنار بگذارند و زیر پرچم این و آن نروند و به جای آن، اتکا کنند به وحدت دروني. تا هنگامی که این همدلی و همگرایی درون زا نباشد در جامعه افغانستان صلح پایدار شکل نمی‌گیرد.”
رييس هیات مدیره انجمن علمی مطالعات صلح ایران درباره نقش مردم و به خصوص زنان در رسیدن به صلح پایدار در افغانستان گفت: من بر این باورم که آینده افغانستان به دست زنان و دختران این کشور ساخته خواهد شد. این روزها بین گروه‌های مختلف سیاسی افغانستان، آنهایی که بیش از همه صداشان را بلند کردند و حضورشان حتی در درون افغانستان، حتی در دل طالبان، بیش از همه به چشم مي‌آيد، همین زنان و دختران و نسل جوان افغانستانی هستند و هر وقت آنها را می‌بینم که با همه خطرها باز به خیابان می‌ایند و شعار مي.دهند، فکر می‌کنم که اینها دختران سیندخت شهبانوي اسطوره‌ای کابلستان در شاهنامه فردوسی هستند. سيندخت، مطابق روایت‌های شاهنامه زنی ست که شهربان کابلستان بود و توانست کابلستان را از ورود به جنگ و کشته شدن مردم بی‌گناه دور نگه دارد و توانست صلح و دوستی بیافریند.
ایشان افزود: “من باور دارم که زنان و دختران افغانستانی به ویژه آنهایی که من امروز در ایران می‌بینم و بسیاری از آنها دوستان عزیز من هستند، این توانمندی و این دانایی را دارند که الگوی جدیدی از توسعه فرهنگی و به دنبال ان توسعه اجتماعی و سرانجام توسعه سیاسی را در افغانستان شکل بدهند. آنها با تربیت فرزندانی که درک درستی از اهمیت همزیستی و اتحاد دارند می‌توانند تغییر بزرگی در جامعه افغانستان پدید آورند. آنها می‌توانند دیدگاه‌های نادرست را کنار بزنند و در آینده نه چندان دور نسل نوینی از جوانان افغانستانی را پرورش بدهند.”
همه‌ساله از روز ۲۱ سپتامبر به مناسبت روز جهانی صلح تجلیل می‌شود. این روز اولین بار در سال ۱۹۸۲ توسط کشورهای عضو سازمان ملل متحد برپا شد و از آن زمان توسط بسیاری کشورها، گروه‌های سیاسی، گروه‌های نظامی و افراد مختلف ادامه یافته‌است.
این روز در حالی گرامی داشته می‌شود که هم اکنون در گوشه و کنار جهان مانند کشورهای افغانستان، فلسطین اشغالی،لبنان و … تبعیض، جنگ، کشتار غیرنظامیان و موارد نقض آشکار حقوق بشر در جریان است.
