به گزارش ایراف، پترشیا گاسمن، معاون و فرشته عباسی، محقق این نهاد برای جنوب آسیا در مقاله‌ای نوشته‌اند که با توجه وابسته‌بودن افغانستان به کمک‌های خارجی قبل از ۲۰۲۱، کاهش کمک‌ها، تحریم‌ها و محدودیت‌های بانکی اعمال شده توسط کشورها، از جمله ایالات متحده، از زمان بازگشت طالبان به یک بحران اقتصادی و انسانی در این کشور دامن زده است.
در این مقاله آمده است که افغانستان پس از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ تقریباً به طور کامل به بودجه خارجی وابسته بود و تعلیق بیشتر این بودجه‌ها در ماه اوگست ۲۰۲۱ اقتصاد افغانستان را به یک سقوط آزاد رساند که هنوز از آن بهبود نیافته است.
فقر ناشی از درآمد بدتر شده و کمک‌های بشری که برای رفع نیازهای رو به رشد کافی نیستند، جایگزینی برای یک اقتصاد کارآمد نیست.
در حالی که این کمک‌ها برای افغان‌هایی که با ناامنی غذایی گسترده و سیستم سلامت شکنند مواجه هستند، راه نجاتی بوده است. اما در حال کاهش است؛ زیرا کشورهای کمک‌کننده از ناسازگاری طالبان خسته شده‌اند و ترجیح می‌دهند با دیگر بحران‌های جهانی مقابله کنند.
همچنین در این مقاله به نحوه تعامل کشورها با طالبان اشاره شده و آمده است که پس از نشست ملل متحد در دوحه در اوایل ماه جاری میان نمایندگان بیش از ۲۰ کشور، این پرسش که چگونه حکومت‌ها باید با طالبان برخورد کنند، اهمیت بیشتری پیدا کرده است.
بحران مالی و بانکی افغانستان، مبارزه با مواد مخدر، تقویت بخش خصوص و نیز بر بنیاد مقاله تاثیر تغییرات اقلیم از مباحث این نشست دو روزه بود.
اما سئوالی که در ذهن باقی مانده این است که چگونه می‌توان به بحران طولانی اقتصادی افغانستان و تشدید فقر بدون نشان‌دادن حمایت از سیاست‌های سواستفاده گرانه طالبان پرداخت؟
گاسمن و عباسی نوشته‌اند که بسیاری از کشورها و موسسات که روابط کاری خود را با طالبان حفظ کردهاند، تعاملات خود را به اشکال ساده حمایت فنی در بخش بانکی و خدمات ضروری محدود کردهاند.
در مقاله گاسمن و عباسی آمده است: هیچ راهی برای رسیدگی به مشکلات حاد افغانستان و دور زدن طالبان وجود ندارد.
این دو مقام دیدبان حقوق بشر در بخشی از مقاله به نقش زنان در روند امدادرسانی نیز اشاره کردهاند.
آنان گفته‌اند که با توجه به ممانعت مشاغل زنان در اداره‌های ملل متحد و سازمان‌های کمک‌رسان بین‌المللی به جز در مراقبت‌های صحی، تغذیه و آموزش، طالبان در کمک‌های بشری نیز دخالت کردهاند و – برای این حل این مشکل – چه راهی وجود دارد؟
این در حالی است که برخی کارمندان زن در شماری از نهادهای امدادرسان مشغول فعالیت هستند، اما دیدبان حقوق بشر گفته است که حتی اگر برخی از زنان به مشاغل اداری با گروه‌های کمک‌رسان بازگشته باشند، تعداد بسیار کمتری قادر به ارایه کمک در جوامع بوده‌اند.
پیش از این دفتر مطبوعاتی وزارت بهداشت با نشر خبرنامه‌ای گفت که شائو لی، مسئول برنامه جهانی غذا برای افغانستان (WFP) با نورجلال جلالی، سرپرست وزارت بهداشت طالبان دیدار کرده است.
وزارت بهداشت طالبان گفت: در این دیدار پیرامون توسعه ارائه خدمات بهداشتی برای کودکان مبتلا به سوء تغذیه و مادران و چگونگی اجرای سایر طرح‌های حمایتی مرتبط با تغذیه گفتگو شده است.
نورجلال جلالی در این دیدار از تلاش‌های این سازمان قدردانی کرده و خواستار همکاری طولانی و همراه با توسعه خدمات برنامه جهانی غذا در افغانستان شده است.
برنامه جهانی غذا گفته است که کودکان بار اصلی کاهش کمک‌ها به افغانستان را تحمل می‌کنند و برای رسیدگی به وضعیت آنان تأمین مالی پایدار حیاتی است.
نهادهای سازمان ملل متحد پیش از این نیز بارها از تأثیرات کاهش کمک‌ها بر روند امداد رسانی در افغانستان، هشدار داده‌اند.
براساس آمار اوچا، در سال جاری میلادی ۲۳.۷ میلیون نفر در افغانستان نیاز به کمک بشردوستانه دارند، اما آن‌ها تنها می‌توانند به حدود ۱۷ میلیون نفر کمک کنند.
افغانستان به دلیل شرایط اقتصادی با فقر فراگیری روبرو است. بسیاری از نهادهای کمک‌رسان سعی دارند شرایط را بهبود ببخشند، اما تحریم طالبان شرایط اقتصادی را در این کشور بدتر کرده است.
پیش از این برنامه جهانی غذا اعلام کرد:ریشه‌کن کردن فقر در افغانستان نیازمند راه حل‌های بلندمدت است.
