به گزارش ایراف؛ روزنامه شریعت یکی از رسانه‌های طالبان نوشته است که همسایه شرقی (پاکستان) همیشه تاجران افغان را به سخره گرفته و نشان داده که این بزرگترین نشانه تکبر و غرور است.
این اولین بار نیست که مقامات پاکستانی تاجران افغان را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهند، بلکه از زمانی است که جغرافیایی به نام پاکستان به وجود آمد، حاکمان آن این رویکرد متکبرانه را در برابر ترانزیت افغانی اتخاذ کرده و چنان موانعی را در برابر تاجران افغان ایجاد کرده است که آنها را از تجارت بیزار کرده است.
این مشکل نه تنها از راه تورخم بلکه از راه بولدک هم برای تاجران وجود دارد از قندهار تا کراچی 470 مایل راه است و تاجران افغان برای این مسافت 1500 دلار کرایه می‌پردازند، زمانی که پا به خاک پاکستان می‌گذراند اول از همه باید 1800 دلار مالیات گمرکی بپردازند، سپس تا خود کراچی به بهانه‌های مختلف تا 700 دلار از آنها پول گرفته می‌شود.
مشخص است که در کالاهای تجاری اول از همه میوه‌های تازه و (تربار) به سرعت فاسد میشوند، اما جای تعجب است که هر سال در فصل میوه‌های تازه، پاکستان این مسیرها را به روی تاجران افغان می‌بندد و یا تعرفه‌ها را آنقدر افزایش می‌دهد که تاجران افغان از تجارت دلسرد شوند.
به همین دلیل است که تاجران افغان اکنون مسیر چابهار را به جای تورخم و بولدک ترجیح می‌دهند و از طالبان می‌خواهند که هر چه بیشتر امکانات و تسهیلات را از طریق مسیر چابهار ایجاد کند.
همچنین تاجران افغان تقاضا دارند تا بازار جدید برای میوه تازه، سبزیجات، مواد معدنی، صنایع دستی و … پیدا کنند و در هر کشوری با قبول زحمات نمایشگاهی برای محصولات و تولیدات صنعتی خود ایجاد کنند.
در کنار آن باید روش‌های بسته‌بندی استاندارد را آموخت تا کالاهای تجاری به راحتی در بازارهای بین‌المللی مشتری پیدا کنند.
میوه‌های تازه افغانستان در مقایسه با میوه‌های کل جهان بهتر و شیرین‌تر است. موقعیت جغرافیایی این کشور و اقلیم متفاوت آن باعث شده است تا میوه‌های تازه و خشک پهن برگان و سوزنی برگان از لحاظ کیفیت برتر باشند.
علاوه بر همه اینها میوه‌های خشک مانند پسته، گردو، بادام، ممیز و سایر گیاهان دارویی مانند زعفران و زیره به صورت استاندارد بسته بندی شده و از طریق مسیرهای هوایی راهی بازارهای خارجی شوند.
توقف بار در کراچی مربوط به امروز نیست، در گذشته نیز کالاهای بندر کراچی به قدری به تأخیر می‌افتاد که به آنها آسیب می‌رسید و یا هزینه‌ها آنقدر بالا می‌رفت که تاجران افغان از کالاهای خود دلسرد می‌شدند، تمام این اتفاقات باعث می‌شد تا تاجران افغان از دلسرد شده و به تجارت از طریق پاکستان نه بگویند.
جامعه جهانی نیز از این مشکلات آگاه است، اما مشکل اصلی اینجاست که افغانستان محصور در خشکی است و دسترسی مستقیم به دریا ندارد و کسی هم به اهداف این همسایه شرقی آگاه نیست که چه هدفی را از آزار افغانستانی‌ها دنبال می‌کند.
هیچ کس از ادعای مقامات پاکستانی سر در نمی‌آورد اما حتما انگیزه‌ای پشت این مشکلات هست که تاجران افغان بدون اینکه از گنه خود آگاه باشند، آزار و اذیت میشوند، زیرا پاکستان هیچگاه با افغانستان در چهارچوب و قوانین بین المللی رفتار نمیکند و نه قوانین دیپلماتیک را رعایت می‌کند.
کشورهایی که در خشکی قرار دارند و کشورهای همسایه در سواحل دریا قرار دارند، قوانینی برای تجارت از راه دریا دارند اما پاکستان در مقابل افغانستان این قوانین را زیر پا میگذارد و تا حد توان در مقابل تاجران افغان رفتار سلیقه‌ای دارد که ضرر آن نه تنها به افغان‌ها بلکه به خود پاکستان نیز آسیب می رساند.
همه اینها در حالی است که در آینده نزدیک که پروژه انتقال گاز تاپی از طریق افغانستان به پاکستان و سپس هندوستان می‌رود، آیا افغان‌ها نیز چنین اقداماتی را انجام می دهند قطعا نه، اما جای حیرت است که پاکستان بر اساس کدام عقده چنین کارهایی را انجام می‌دهد؟
اگر این اقدامات را به خط فرضی و بی‌پشتوانه دیورند وصل می‌کنند، مطمئن باشند که خط خیالی دیورند در اختیار هیچکس نیست و هیچ کس نمی‌نواند با چه کسی در مورد این خط تصمیم بگیرد زمان حق را به حقدار می‌سپارد این یک حرف واضح است، خیر اگر اکنون از زخم های این خط قدیمی از نظر اقتصادی و سیاسی خون می‌کشند!
