به گزارش ایراف، این نمایشگاه به کوشش هلیا همدانی در گالری استاد نامی خانه هنرمندان ایران با استقبال مخاطبان افتتاح شده است.
رضا حیدری شاه بیدک در گفتگو با ایراف از استقبال خوب مخاطبانش تشکر کرد و گفت: تا امروز استقبال خوبی از نمایشگاه شده و جمعیت خوبی از مخاطبان افغانستانی و ایرانی در نمایشگاه حضور پیدا کرده‌اند.
وی در مورد نمایشگاه هایی که تاکنون برگزار کرده توضیح داد: این دومین نمایشگاه انفرادی من است. نمایشگاه اول من سال ۸۳ در سمنان و بعد از زلزله “بم” بود. من در آنجا عکاسی کردم و در سال ۸۳ آن نمایشگاه را به صورت انفرادی برگزار کردم. غیر از آن، نمایشگاه های گروهی زیادی با دوستان ایرانی و افغانستانی داشتم.
این عکاس افغانستانی در پاسخ به این سوال که اگر امکان عکاسی در افغانستان را داشت در آنجا چه سوژه هایی را دنبال می کرد، گفت: قطعا به آنجا می رفتم و از آنجا که سبک و گرایش من عکاسی مستند است و سوژه هایی که مربوط به انسان ها و اجتماع می شود با همین مضامین عکاسی می کردم.
رضا حیدری شاه بیدک، عکاس مهاجر ساکن ایران در سال ۲۰۱۸ به افغانستان رفته و از سوژه های انسانی عکاسی کرده است. او در یک سال از حدود ۵۰ نفر در محل کار یا سکونت شان عکاسی کرده و در مورد فعالیت‌ها و رویاهای‌شان برای افغانستان گپ زده است که نتیجه آن “قصه های دیگران” شده است.
او در مورد سوژه های عکس‌هایش در قصه های دیگران گفت: «سوژه های من از انسان‌های کف جامعه، آدم‌های بسیار عادی، زنان خانه دار، دختران محصل هستند تا معاون وزیر دفاع، معاون شورای صلح و… در این پروژه من سعی کردم روی گروه خاصی از زنان متمرکز نباشم که باز دچار تکصدایی نشویم. به خاطر همین سعی کردم از همه اقشار جامعه که در افغانستان زندگی می کنند و با هر سطح و لولی که هستند در هر فضایی که هستند، نظر آنها را بگیرم تا به یک کلیتی از آرای عموم در این موضوع برسم. از حدود ۵۰ زن با حرفه های متفاوت در محل کار یا سکونت‌شان عکاسی کردم و آنها از فعالیت‌ها یا رویاهای‌شان برای افغانستان گفتند. تعدادی از کسانی که ازشان عکاسی کردم اطلاع دارم که هنوز در وطن هستند و در ارتباط هستیم و تعدادی از آنها بعد از تحولات افغانستان از آنجا خارج شدند و در جای دیگری زندگی می کنند.»
این عکاس درباره عکاسی و سبک مورد علاقه اش گفت: «در عکاسی من همه عکاسان مستند را دوست دارم، چون هر کدام از آنها تجربیات متفاوتی را از مواجهه با شهر و اجتماع و مردم دارند. سبک من همانطور که گفتم عکاسی مستند است و هر چیزی که ارتباط با انسان داشته باشد. در واقع عکاسی وسیله ای است برای شناخت بیشتر جامعه. جامعه ای که متشکل از انسان ها است. عکاسی کمک می کند تا به آدم‌ها نزدیک تر شوم و با آنها گفتگوی بیشتری داشته باشم. با آنها حرف بزنم. همچنین عکاسی راهی برای کشف و شهود در جامعه و رسیدن به آن دغدغه ها و رسیدن به جواب سوالاتی که در ذهن ماست.»
وی در مورد اینکه عکس‌ها برای او تداعی گر و نشانگر چه چیزهایی هستند گفت: «یک جمله معروف هست که می گوید؛ یک عکس گاهی می‌تواند از هزار کلمه قدرت بیشتری داشته باشد. در واقع جاذبه یک عکس برای ما ثابت و ساکن بودن، لحظه بودن و همه اینها پتانسیل های عکس است که آن را متفاوت می کند از بقیه هنرها و شما می توانید با دیدن یک عکس تخیل بکنید و ذهن تان به فضاهایی می‌رود که ممکن است عکاس یا هیچ مخاطب دیگری به آنجا نرود؛ چون هیچ وقت شکل تاکیدی ندارد. یک فضای سیال ایجاد می کند و به تعداد مخاطبان می تواند نظر و ایده وجود داشته باشد برای یک عکس خوب.»
عکس‌ها از پریسا احدیان
